Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα, μάλλον μικρό, επίπεδο κομμάτι γης που ονειρευόταν να γίνει…. ΘΕΑΤΡΟ!!!!!!!!
Είχε ακούσει από ανθρώπους που πέρναγαν κατά καιρούς από πάνω του, για άλλα κομμάτια γης που τα είχαν κάνει θέατρα και τότε λέει αυτά γέμιζαν με κόσμο!
Άλλοι συμμετείχαν σε παραστάσεις, θεατρικούς, ποιητικούς ή και μουσικούς αγώνες και άλλοι παρακολουθούσαν! Γινόντουσαν συνελεύσεις του Δήμου
ή της Βουλής και τελικά, ένα ασήμαντο, ίσως, κομμάτι γης, γινόταν ένα από τα πιο σημαντικά μέρη της πόλης!!! Αυτό ονειρευόταν και το δικό μας κομμάτι γης!!!
Να γίνει από ασήμαντο… ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!
Οι φίλοι του δίπλα (τα διπλανά κομμάτια γης) κάθε φορά που τους έλεγε το όνειρό του γέλαγαν μαζί του, το κορόιδευαν και του έλεγαν πώς είναι δυνατό να
πιστεύει ότι θα μπορούσε ποτέ να γίνει θέατρο, αυτό ένα ασήμαντο και επίπεδο κομμάτι γης;;;;;;
Άντε και θα μπορούσαν να φτιάξουν πάνω του τη σκηνή και την ορχήστρα αλλά πού θα έφτιαχναν το κοίλον;;;; πού θα το στήριζαν αφού ήταν εντελώς επίπεδο,
δεν είχε ούτε καν ένα μικρό λόφο!!!! Έτσι το μικρό μας κομμάτι γης στεναχωριότανε πολύ και μέρα με τη μέρα μαράζωνε…..
Ώσπου μια μέρα, άκουσε κάποιους ανθρώπους πάνω του να συζητάνε πως θα φτιάξουν ένα θέατρο και πως πρέπει να το φτιάξουν εδώ αφού είναι το κέντρο της πόλης…. Το μικρό μας κομμάτι γης δεν πίστευε στα αφτιά του!!! Αυτό που μέχρι τώρα θεωρούσε τον εαυτό του ασήμαντο….Ήταν το κέντρο της πόλης;;;;;
Και οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν να το κάνουν θέατρο;;;;;;; Άρχισε να ξεφωνίζει από τη χαρά του και να χοροπηδάει μέχρι που παραλίγο να διώξει τους ανθρώπους από πάνω του γιατί νόμιζαν ότι γίνεται σεισμός!!!!!!! Το μικρό κομμάτι γης, τρομοκρατήθηκε! Σταμάτησε αμέσως τους πανηγυρισμούς και έκατσε ήσυχο…..
Όχι για πολύ όμως, καθώς πολύ σύντομα οι άνθρωποι άρχισαν να φέρνουν εργάτες και υλικά να κατασκευάσουν το θέατρο.
Τα διπλανά κομμάτια γης είχαν σταματήσει να το κοροϊδεύουν (η αλήθεια είναι ότι είχαν αρχίσει να ζηλεύουν το μικρό μας κομμάτι γης που ξαφνικά είχε γίνει τόσο σπουδαίο!) Από τότε που άρχισαν τα έργα, περίμεναν με ανυπομονησία να δουν πώς θα κατάφερναν οι άνθρωποι να στηρίξουν το κοίλον!
Οι άνθρωποι, προς έκπληξη τους, τελικά κατασκεύασαν ένα λοφίσκο και ένα τοίχο για να στηρίξουν τις κερκίδες και σιγά σιγά το θέατρο άρχισε να παίρνει μορφή. Πέρασαν πολλοί μήνες ώσπου μια μέρα….. το θέατρο ήταν έτοιμο!!!!!! Το μικρό μας κομμάτι γης, που είχε καταφέρει να γίνει θέατρο δάκρυσε, όχι από λύπη φυσικά, μα από ευτυχία!!! Το όνειρό του είχε γίνει πραγματικότητα!
Πολύ σύντομα άνθρωποι γέμιζαν τη σκηνή και τις κερκίδες του και όχι μόνο για θεατρικές παραστάσεις.
Ήταν το βασικό όργανο της δημόσιας ζωής. Αποτελούσε μέρος της αγοράς, ήταν χώρος λαϊκών συγκεντρώσεων, ήταν τελικά πολύ πιο σπουδαίο από όσο νόμιζε στην αρχή ότι θα μπορούσε να γίνει.
Οι άνθρωποι το πρόσεχαν και μάλιστα πολύ αργότερα του έφτιαξαν και άλλα κομμάτια, όπως επιπλέον κερκίδες, κάποια μέρη της σκηνής αλλά και εξωτερικές σκάλες, δίπλα σε κάθε πτέρυγα!!!!
Αυτό το τελευταίο, έκανε το θέατρο μας να φουσκώνει από περηφάνια γιατί άλλα θέατρα πολύ μεγαλύτερα από αυτό δεν είχαν τέτοιες σκάλες!!!!! Η ευτυχία αυτή συνεχιζόταν για πάρα πάρα πολλά χρόνια και παρόλο που καμιά φορά λόγω των πολέμων χάλαγε λίγο και το εγκατέλειπαν, ερχόταν ο καιρός που γινόταν ξανά πολύ πολύ σημαντικό! Ώσπου κάποτε….. οι άνθρωποι δεν ξαναγύρισαν!
Το μικρό μας θέατρο περίμενε και περίμενε….. γυρνούσε σε κάθε θόρυβο με την ελπίδα ότι έρχονται οι άνθρωποι, αλλά… μάταια. Τότε άρχισε να μαραζώνει πάλι και σιγά σιγά να βυθίζεται,
όλο και πιο βαθειά στη γη…. Ώσπου σκεπάστηκε ολότελα!!! Χάθηκε όλο και έγινε ξανά ένα απλό, επίπεδο κομμάτι γης και πλέον μόνο αυτό ήξερε ότι μέσα του υπάρχει ένα θέατρο που κάποτε ήταν πολύ σημαντικό! Και η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ σημαντικό γιατί ήταν το θέατρο της Μαντινείας,
μίας εκ των δύο πιο σπουδαίων πόλεων της Αρκαδίας!!!!
Έτσι, λοιπόν καθόταν και έκλεγε βουβά . Ακόμα και τα διπλανά κομμάτια γης, που κάποτε το κορόιδευαν και το ζήλευαν τώρα έκλαιγαν και αυτά μαζί του, όχι μόνο γιατί το συμπονούσαν αλλά και γιατί μαζί με αυτό είχαν χάσει και αυτά την παλιά τους αίγλη. Κάπως έτσι, πέρασαν εκατοντάδες χρόνια.
Μια μέρα το μικρό επίπεδο κομμάτι γης, ξύπνησε με μια περίεργη αίσθηση…κάτι σαν να γαργαλιέται σαν να το σκουντάνε κάποιοι, σαν…… Αν είναι δυνατό!!!!! Ήταν… ήταν…. ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!
Κρατούσαν φτυάρια, αξίνες ακόμα και πινέλα και έσκαβαν με προσοχή το μικρό κομμάτι γης.
Κάθε φορά, που η αξίνα τους χτυπούσε κάτι σκληρό πανηγύριζαν και έσκαβαν ακόμα και με τα χέρια τους, πάντα όμως με πολύ προσοχή, σαν να μην ήθελαν να το πληγώσουν. Το μικρό κομμάτι γης, κατάλαβε… οι άνθρωποι είχαν έρθει για να το ζωντανέψουν πάλι!
Η λύπη έφυγε από το κομμάτι γης, και ήρθε και φώλιασε η ελπίδα. Θα γινόταν και πάλι θέατρο;;;;
θα γινόταν και πάλι σπουδαίο;;;; Σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, σχηματιζόταν και πάλι….. πολλά κομμάτια είχαν καταστραφεί,Αλλά δεν πειράζει, είχαν μείνει αρκετά κομμάτια για να μπορεί και πάλι να ακουστεί μια θεατρική παράσταση! Αχ! Πόσο του είχαν λείψει οι θεατρικές παραστάσεις.
Δεν χρειαζόταν να γίνει και πάλι το πιο σημαντικό σημείο της πόλης. Αρκούσε μόνο να συνεχίσουν οι άνθρωποι να δίνουν παραστάσεις πάνω του. Του έφτανε και του περίσσευε αυτό. Άλλωστε ήξερε πως οι άνθρωποι σήμερα είχαν πολλούς και άλλους τρόπους και μέρη να εξασκούν τη δημόσια ζωή.
Έτσι περίμενε υπομονετικά, τους ανθρώπους να το αποκαλύψουν ολόκληρο, να το ανακατασκευάσουν και επιτέλους να το ξαναχρησιμοποιήσουν!
Οι άνθρωποι που έσκαβαν έφυγαν αφού ολοκλήρωσαν το έργο τους. Αλλά το μικρό κομμάτι γης περίμενε πάρα πολλά χρόνια μέχρι να έρθουν και πάλι άνθρωποι. Φυσικά περνούσαν κάποιοι αλλά ούτε το έφτιαχναν, ούτε ετοίμαζαν παραστάσεις!!!
Το θέατρο άρχισε να στεναχωριέται πάλι και να μαραζώνει. Ώσπου μια μέρα ήρθαν άνθρωποι και
έκαναν ετοιμασίες για…… μια ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Το θέατρο στην αρχή ανησύχησε, ντράπηκε!!! Μα πώς θα έκαναν παράσταση, ήταν μισοκατεστραμένο!! Γρήγορα όμως, χάρηκε πολύ.
Και τι σημασία είχε;;; δεν πειράζει. Αρκεί που θα γινόντουσαν και πάλι παραστάσεις πάνω του!!!!!
Και η μεγάλη βραδιά ήρθε. Είχε μεγάλο άγχος. Θα είχε επιτυχία η παράσταση;; θα ερχόταν κόσμος να την παρακολουθήσει;; Τελικά, το θέατρο γέμισε με κόσμο και για μία ακόμη φορά ακούστηκε ο αρχαίος, πια, τραγικός λόγος!!!! Αυτή τη φορά, έκλαψαν όλοι!!! Το θέατρο, τα διπλανά κομμάτια γης, οι λόφοι, οι ραχούλες….. μετά από εκείνο το βράδυ, δόθηκαν κάποιες παραστάσεις ακόμα,
αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι το ξεχνούσαν, λίγοι πέρναγαν να το δουν και ο φόβος ότι όχι μόνο δεν θα ξαναγίνει σημαντικό αλλά θα ξεχαστεί, ήρθε και φώλιασε στην ψυχή του.
Αυτό είναι ένα παραμύθι που έγραψα εγώ... όπως καταλαβαίνετε... μου ανήκει! Το μοιράζομαι μαζί σας και θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας, αλλά δεν επιτρέπω την αναδημοσίευσή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου